Opis
Od 14 lutego do 22 maja 2017 roku w Dawnym Pałacu Biskupów Krakowskich w Kielcach prezentowane będą prace jednego z najwybitniejszych twórców polskich II połowy XX wieku – Jacka Sienickiego (1928-2000).
Artysta dyplom uzyskał w pracowni Nachta-Samborskiego. Z warszawską Akademią Sztuk Pięknych związany był przez całe swoje zawodowe życie, początkowo jako asystent, a od 1981 jako profesor i mentor. Był malarzem bezkompromisowym, który nie poddawał się modom sztuki, konsekwentnie malował – jak sam to nazywał – portrety wnętrz, kwiatów, mięs, ochłapów, pojedyncze garnki, butelki czy czaszki, samotne dachy budynków. Malował fakturowo, wybierał przedmiot i jego ustanawiał swoim bohaterem, intymnie zamykał go w przestrzeni płótna, nawet, gdy było to zwykłe krzesło czy sztaluga stojąca w pustym na pozór wnętrzu – W prostych tematach trzeba być delikatnym i silnym, trzeba wyjść z banału, udać się w rejony, w których może zrodzić się coś prawdziwego – uważał. Tło jego prac jest zawsze bezosobowe, tylko przedmiot – mięsisty, namacalny, obecny, z krwi i kości, wylewający się wprost z przestrzeni na widza.
Na ekspozycji pokazanych zostanie około 150 obrazów wybranych przez żonę,
i jednocześnie kuratorkę wystawy, Wandę Sienicką.
Główną rolę grają w niej przedmioty – to bohaterowie spektaklu, którzy są usadowieni
w zaciszu pracowni i budowani za pomocą narracji artysty gęsto kładzionych barw. Z pozoru jest to proste malarstwo, ale to tylko pozór. Jeden, czasem dwa i więcej przedmiotów oraz tło, nic więcej – w tym tkwi cała jego siła. Jest to malarstwo oszczędne, ciche, bardzo intymne. Trudno je zwykłym spojrzeniem odgadnąć. To sztuka, w którą należy się wpatrzyć, zatrzymać przy niej na chwilę, dopiero wtedy ujawni się całe bogactwo barw, faktur, powierzchni,
a przede wszystkim przedmiotów, które czasem ukryte są w tle i dopiero dłuższe obcowanie
z dziełem pozwala je sobie wydrzeć.
Zobaczymy, jak z pewną niedbałością artysta kładzie grube pociągnięcia farb, które załamują się pod najróżniejszymi kątami, jak prą jeden na drugi, byle być najbliżej powierzchni, jak wszystkie razem tworzą osobny, bardzo bogaty, przestrzenny świat faktur, które zdają się żyć własnym życiem po zostawieniu ich sobie samym. Gdy pada na nie nasz wzrok, bogata chropowata faktura tworzy świat artysty, grube impasty najróżniejszych kierunków wprowadzają nas do jego pracowni, ukazują sztalugi, biurka, wnętrza szafek, najróżniejsze przedmioty na stołach. Widzimy stare butelki, czaszki zwierząt, połcie mięs, puste garnki, które zdaje się tylko na chwilę malarz zostawił i wyszedł, udostępniając nam część prywatnego świata.
